Circus.ID op Miramiro

Het is vrijdagnamiddag, 13u21, en ik zie drie vermoeide, maar minstens even tevreden gezichten op mijn computerscherm verschijnen. Niels, Seppe (deelnemers vanuit Circusplaneet) en Eve (één van de begeleiders) bellen me vanuit Brussel, om mij, en zo ook jullie, te vertellen over het Circus.ID project en hun optreden van komende dinsdag (23 juli) op Miramiro.

Hoe gaat het met jullie? Hoe is ’t daar?

Niels: Ja, zeer goed, we amuseren ons, het is wel wat zwaar van moment tot moment, maar het is wel heel leuk.

Seppe: Euhm, vermoeiend, maar ja, zoals Niels eigenlijk al zei, ge hebt natuurlijk altijd momentjes waarop het lachen, gieren, brullen is. Goeie momenten.

Eve: Euh ja, bij mij hetzelfde! Héél leuk, maar ook héél vermoeiend. Maar ja, heel tof.

Kunnen jullie even kort het project schetsen, voor mensen die het nog niet kennen? Wat zijn jullie precies aan het doen?

Seppe: Vorig jaar zijn we naar Palestina geweest, met ongeveer dezelfde groep, om daar een optreden te maken met 20 Palestijnse en 20 Belgische jongeren. Het plan was om daar ook van stad naar stad te gaan, maar door omstandigheden is dat een beetje gewijzigd. En het doel van het project is eigenlijk cultural exchange en tonen dat circus een taal is om jezelf te kunnen uiten en jezelf te kunnen zijn.

Niels: Ja, ik denk dat het ook wel een manier is om de situatie te schetsen die daar nu gaande is, en ja, om ook te tonen dat dat niet altijd even makkelijk is.

Eve: Ja, en het project zelf is dus, euhm, we zijn nu drie weken in Brussel en de eerste 10 dagen zijn we aan het werken aan een voorstelling, vandaag is dag 10. En morgen spelen we onze eerste try-out, en dan gaan we nog vier keer doorheen Vlaanderen optreden.

Seppe: Is het geen vijf?

Eve: Ja, na morgen nog vier keer. Vijf keer in het totaal.

En waar gaat jullie optreden over?

Niels: Er zitten denk ik wel meerdere onderwerpen in verwerkt, zoals differences and similarities, maar het gaat ook over de situatie schetsen, er zijn scènes waar dat de situatie van in Palestina een beetje geschetst wordt enzo. Dus het zijn meerdere scènes met meerdere situaties en onderwerpen in verwerkt.

Eve: Ja, we zijn begonnen met kleinere groepjes, en die hebben allemaal gewerkt rond differences and similarities, dus dat is eigenlijk de basis van het idee. En daarin komt ook ‘The Wall’ heel letterlijk terug, de muur, is ook iets dat terugkeert in het optreden.

Wat was jullie kippenvelmoment (tot nu toe)?

Niels: Bij mij, een kippenvel moment was dat… Euhm ja, een bepaalde avond had ik het even mentaal wat moeilijk, omdat ik een paar jaar geleden iemand verloren ben. En toen kwam er een Palestijn bij mij en die vroeg van “alles oké?”, en dan heb ik het hem uitgelegd, en dan deed hij ook zijn verhaal. En ja, hij heeft in de voorbije 6 maand 4 mensen verloren, en van één persoon weet hij zelfs niet of die nog leeft. En eigenlijk ging die daar heel licht over, ge ziet dat eigenlijk niet aan hem, buiten dan dat ene moment heel even. Euh ja, dat lijkt heel weinig met hen te doen, of ze tonen dat bijna niet, … ja, het verschil in omgaan met verlies is heel groot. En dat was wel even zo’n kippenvel moment.

Seppe: Voor mij is het niet per se één moment. Ik ga elke ochtend gaan lopen, meestal met nog andere mensen bij, altijd verschillende, en dan praten we altijd over dingen, of dan beleven we plezier, zetten we wat muziek op, lopen we wat door, … En dan ziet ge ‘sochtends zo Brussel wakke worden, en hebt ge een goeie vibe, wat muziek, … En ja, ik vind dat echt zalig, zo wakker worden elke ochtend… Da’s echt prachtig.

Eve: Bij mij was het denk ik… Ik heb er ook meerdere, maar daarnet toen ik die wall zag… Ze waren bezig met de scéne met the wall, en het was de eerste keer dat ik tijd had om te kijken en dan was dat ook zo: “amai, wow, we zijn dit gewoon aan het doen.” We zijn met circus verbinding aan het leggen met heel veel mensen, én plezier aan het maken, en euh ja, dat was eventjes zo een bevestiging van hoe mooi dit project is.

Zijn er dingen waar jullie nu al trots op zijn?

Niels: Ik ben al heel trots op de dingen dat ik hier bereikt heb, ik heb al veel dingen bijgeleerd, veel dingen extra getraind. Ik ben sterker geworden, heb ik gemerkt, ik ben flexibeler geworden, euhm, ik heb een goeie band gekregen met bepaalde mensen en ja, dat geeft wel zo’n trots gevoel van “het is niet nutteloos waarom ik hier ben”. Ik werk aan mezelf, maar ik werk ook voor mensen rondom mij, en daarbuiten, dus dat is wel iets wat ik voel.

Seppe: Euhm, voor mij is het zeker dat we in toch wel korte tijd iets hebben kunnen creëren met 40 man. En dat we daar allemaal de motivatie voor hebben en de focus proberen te houden. Soms gaat dat niet altijd op en top lacht, euhm, maar ik vind, als we kijken wat we nu hebben, dat we toch wel chapeau mogen zeggen.

Eve: Voor mij is het, ik denk het teamwork tussen de leaders, de facillitators. Het is een super tof team en we zijn dat hier allemaal aan het knallen en aan het proberen ons best te doen en zo goed mogelijk alles te organiseren en dat werkt ook behoorlijk goed. Euhm, dus dat is wel iets waar ik trots op ben, dat we dat gewoon aan het doen zijn, de hele dag door. Gewoon blijven gaan.

Waarom moeten mensen komen kijken?

Niels: Ik denk dat mensen moeten komen kijken omdat het iets uniek is. Het is niet alledaagse, dat mensen van een oorlogsgebied naar België komen en dan voor drie weken een circusshow maken. Euhm, dus ik denk wel dat het iets heel uniek is om te zien, en dat het ook wel mooi is om te zien. Ja, ik denk dat het zeker de moeite is.

Seppe: Gewoon, vorig jaar was dat zeker ook, de energie die wij hadden tijdens het optreden en na het optreden, was echt immens groot en we waren zo blij. En ik denk dat dat dit jaar ook weer.. dat je ons weer op het podium gaat zien als een hechte en blije groep, wat ook altijd mooi is om te zien. Dus kom zeker kijken!

Volg hun avonturen op instagram via @circus.id!